Wat Ursofalk voor mijn lever doet, doet de “gezonde” wandeling met mijn lot- of geluksgenoten met mijn moraal. Op zondag 27 maart was het eindelijk zover. We waren met 23 wandelaars uit heel Vlaanderen. Er was zelfs een deelnemer uit Wallonië bij.

Deze keer wandelden we niet in de prachtige bossen van Limburg, maar maakten we een fantastische wandeling in Oostende.

We bezochten de vissershaven en wandelden verder langs de zeedijk. We stopten regelmatig om wat op adem te komen en kregen daarbij extra uitleg bij bezienswaardigheden van een gepassioneerde Oostendenaar die in het dagelijkse leven stadsgids is. Deze man en zijn vrouw zijn ook lid van onze vereniging. Vanuit die insteek was de wandeling dan ook zeer goed georganiseerd. (Nvdr: Luc en Martine waren de organisatoren)

We maakten na 1,5 km een tussenstop in Hotel Upstairs dat een heel apart interieur heeft. We babbelden bij een drankje dat door het bestuur aangeboden werd en wandelden daarna -met de nodige rustpauzes en gidsmomenten- verder langs de zeedijk tot aan het hotel waar we ook konden aanschuiven aan een lekker buffet.

We begonnen aan de wandeling onder een bewolkte hemel, maar ongemerkt klaarde de hemel langzaam op, net zoals mijn inzichten en moraal tijdens de gesprekken met de anderen.

Bij vermoeidheid en vergeetachtigheid denken we allemaal wel eens dat het wel door de leeftijd of -voor vrouwen- door de menopauze komt. We krijgen ook regelmatig die opmerking van anderen, weliswaar goed bedoeld. Zelfs de medische wereld is er nog niet helemaal aan uit. Uit de gesprekken concludeerden mijn lotgenoten en ik dat er wel iets meer aan de hand moet zijn. Bevrijdend voor mij was dat in een gesprek naar voor kwam dat we allemaal dikwijls in slaap vallen voor de tv en dat ik niet de enige ben die enkele bladzijden van een boek moet herlezen of een film regelmatig moet terugspoelen. Een aflevering herbekijken vind ik ook niet erg want ik ontdek altijd dingen die ik de vorige keer gemist heb. Onze partners, zonder PBC, PSC of AIH, geven aan dat ook zij moe zijn en ook wel eens in slaap vallen, maar zij kunnen zich wel het verloop van een aflevering herinneren. Ik niet. Ik weet niet wat de volgende scène zal zijn, ook al heb ik de aflevering nog maar de dag voordien gezien.

Ogen heb ik opengetrokken bij de verhalen van mensen die een levertransplantatie hebben ondergaan. Zoveel doorzettingsvermogen en moed heb ik bij hen gezien en zoveel courage heb ik door hen gekregen. Bij mij is een transplantatie gelukkig nog niet aan de orde en ik heb er nog niet veel over willen lezen. Ik vlucht voor dingen waar ik bang voor ben. Maar de mensen die ik gesproken heb, staan zo positief in het leven en proberen hun dromen waar te maken. Zo lukte het iemand terug om de Mont Ventoux te beklimmen. “De moed nooit laten zakken, ook al zit je zo diep,” zei iemand tegen mij, “en bewegen, bewegen, bewegen, … .“.

En bewegen, dat deden we tijdens de wandeling. Sommigen dachten dat we het restaurant niet zouden halen, maar het is ons allemaal toch maar gelukt. Daarna had ik wel veel spierpijn, maar anderen ook, dus weer een gemeenschappelijk punt van herkenning. Die punten van herkenning betekenen zoveel voor mij. Weten dat je niet alleen bent. Daarom alleen al doet de wandeling zo goed.

Ik heb ook gesproken met enkele partners. Eén van de uitspraken die me is bijgebleven kwam van een hele lieve dame: “Eigenlijk zijn wij ook ziek.” Dat zette me aan het denken. Ook voor hen is de toekomst niet wat ze zich ooit voorgesteld hadden. Ik denk dat de wandeling ook voor hen een verademing is omdat ze ook hun gedachten en bezorgdheden met anderen kunnen delen.

Door de gesprekken tijdens de wandeling werd er ook voor mijn man meer zaken duidelijk. We hebben bepaalde knopen doorgehakt. In deze onzekere tijden en zonder vooruitzicht op een goedkopere winkelkar was bij mij de twijfel gerezen om toch te proberen om terug voltijds te werken. Zelf voelde ik wel dat dat te hoog gegrepen was. Na de wandeling zei mijn man dat ik voltijds werken beter uit mijn hoofd kon zetten. Door de gesprekken met mijn lotgenoten begrijpt hij mijn situatie beter en ik ben daar dankbaar voor.

Daarom: Een hele dikke dankjewel aan het bestuur van onze vereniging én aan de gids en zijn vrouw om de wandeling zo goed voor te bereiden. Ik kijk uit naar de volgende wandeling want we moeten blijven bewegen, bewegen, bewegen, … .

Rose-Marie